- Sensit utraque acies unius viri casum, cedebatque
- Adeo ignavissimos hostes magis timetis quam iovem
- At ego iniuratus aut victor revertar aut
- Consuli tum caeso fabius, prioris anni consul:
- Di impetrabunt per quos iuravere; et nos,
- Sic in primum infensis hastis provolant duo
- Proelio ex parte una restituto, nihilo segnius
- Nam ut altero in cornu q· fabium,
- Manlius quoque ad restituendam aciem se ipse
- Duorum consulum cognita ora accendunt militum animos.
- Simul et vanior iam erat hostium acies,
- In quae haud magno certamine impetu facto
- Et manlius consul revectus in castra, ad
- Ea desperatio tuscis rabiem magis quam audaciam
- Nam cum incursantes quacumque exitum ostenderet spes
- Prima excepta a circumstantibus tela; sustineri deinde
- Tuscis crescit audacia; romanos terror per tota
- Ea erumpunt; consternatoque agmine abeuntes in victorem
- Victoria egregia parta, tristis tamen duobus tam
- Itaque consul decernente senatu triumphum, si exercitus
- Omni acto triumpho depositus triumphus clarior fuit;
- Funera deinde duo deinceps collegae fratrisque ducit,
- Neque immemor eius quod initio consulatus imbiberat,
- Fabiis plurimi dati, nec alibi maiore cura
- Inde populares iam esse fabii, nec hoc
- Igitur non patrum magis quam plebis studiis
- Itaque principio anni censuit priusquam quisquam agrariae
- Aspernati patres sunt; questi quoque quidam nimia
- Nullae deinde urbanae factiones fuere; vexabantur incursionibus
- Eo cum exercitu caeso missus in ipsorum
- Aequi se in oppida receperunt murisque se
- At a veiente hoste clades accepta temeritate
- Ex eo tempore neque pax neque bellum
- Legionibus romanis cedebant in urbem; ubi abductas
- Ita neque omitti tota res nec perfici
- Sed veiens hostis, adsiduus magis quam gravis,
- Tum fabia gens senatum adiit.
- Consul pro gente loquitur: adsiduo magis quam
- Vos alia bella curate, fabios hostes veientibus
- Auctores sumus tutam ibi maiestatem romani nominis
[1] … [15] [16] [17] [18] [19] … [23]
