- In sapientem solum cadit, isque finis bonorum,
- Itaque ab iis constitutio illa prima naturae,
- Omnis natura vult esse conservatrix sui, ut
- Ad hanc rem aiunt artis quoque requisitas,
- Idemque diviserunt naturam hominis in animum et
- Cumque eorum utrumque per se expetendum esse
- Sed cum sapientiam totius hominis custodem et
- Atque ita re simpliciter primo collocata reliqua
- Atque ab his initiis profecti omnium virtutum
- Ex quo magnitudo quoque animi existebat, qua
- Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum
- Principiis autem a natura datis amplitudines quaedam
- Habes, inquam, cato, formam eorum, de quibus
- Qua exposita scire cupio quae causa sit,
- An vero displicuit ea, quae tributa est
- An quae de prudentia, de cognitione rerum,
- Fatebuntur stoici haec omnia dicta esse praeclare,
- Alia quaedam dicent, credo, magna antiquorum esse
- Quid enim perversius, quid intolerabilius, quid stultius
- Ea enim omnia, quae illi bona dicerent,
- Ea denique omni vita, quae in una
- Cumque ipsa virtus efficiat ita beatam vitam,
- O magnam vim ingenii causamque iustam, cur
- Sequuntur enim ea, quae tu scientissime complexus
- Haec videlicet est correctio philosophiae veteris et
- Quis enim ferre posset ita loquentem eum,
- Patronusne causae in epilogo pro reo dicens
- Haec reicienda esse, non fugienda.
- Nec misericordem iudicem esse oportere.
- In contione autem si loqueretur, si hannibal
- An senatus, cum triumphum africano decerneret, quod
- Quae est igitur ista philosophia, quae communi
- Praesertim cum, quod illi suis verbis significent,
- Quid enim interest, divitias, opes, valitudinem bona
- Itaque homo in primis ingenuus et gravis,
- Tuberonem de dolore patiendo scriberet, quod esse
- Sed ut proprius ad ea, cato, accedam,
- Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis,
- Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et,
- Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego
[1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] [8] [9]
