- Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales
- Primum divisit ineleganter; duo enim genera quae
- Hoc est non dividere, sed frangere.
- Qui haec didicerunt, quae ille contemnit, sic
- Confecta res esset.
- Vitiosum est enim in dividendo partem in
- Sed hoc sane concedamus.
- Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur.
- Gerendus est mos, modo recte sentiat.
- Et quidem illud ipsum non nimium probo
- An potest cupiditas finiri?
- Tollenda est atque extrahenda radicitus.
- Quis est enim, in quo sit cupiditas,
- Ergo et avarus erit, sed finite, et
- Qualis ista philosophia est, quae non interitum
- Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus
- Appellet haec desideria naturae, cupiditatis nomen servet
- Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur
- Quod equidem non reprehendo; est enim tanti
- Sed tamen ex eo, quod eam voluptatem,
- Deinde, ubi erubuit, vis enim est permagna
- At iste non dolendi status non vocatur
- Non laboro, inquit, de nomine.
- Quid, quod res alia tota est?
- Reperiam multos, vel innumerabilis potius, non tam
- Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere
- Cur id non ita fit?
- Quia dolori non voluptas contraria est, sed
- Hoc vero non videre, maximo argumento esse
- Quam haec sunt contraria!
- Hic si definire, si dividere didicisset, si
- Nunc vides, quid faciat.
- Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; quae
- Hanc in motu voluptatem, sic enim has
- Quae iam oratio non a philosopho aliquo,
- Non est enim vitium in oratione solum,
- Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita
- Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui
- A primo, ut opinor, animantium ortu petitur
- Simul atque natum animal est, gaudet voluptate
[1] [2] [3] [4] [5] [6] [7] … [18]
