Aut sua fluminea cum vidit cipus in unda cornua vidit enim falsamque in imagine credens esse fidem, digitis ad frontem saepe relatis, quae vidit, tetigit, nec iam sua lumina damnans restitit, ut victor domito remeabat ab hoste, ad caelumque oculos et eodem bracchia tollens quicquid, ait superi, monstro portenditur isto, seu laetum est, patriae laetum populoque quirini, sive minax, mihi sit.