Igitur domitius defensionem meditans, marsus tamquam inediam destinavisset, produxere vitam: arruntius, cunctationem et moras suadentibus amicis, non eadem omnibus decora respondit: sibi satis aetatis neque aliud paenitendum quam quod inter ludibria et pericula anxiam senectam toleravisset, diu seiano, nunc macroni, semper alicui potentium invisus, non culpa sed ut flagitiorum impatiens.