Equidem cum peterem magistratum, solebam in prensando dimittere a me scaevolam, cum ita ei dicerem, me velle esse ineptum, id erat, petere blandius, quod, nisi inepte fieret, bene non posset fieri; hunc autem esse unum hominem ex omnibus, quo praesente ego ineptum esse me minime vellem quem quidem nunc mearum ineptiarum testem et spectatorem fortuna constituit: nam quid est ineptius quam de dicendo dicere, cum ipsum dicere numquam sit non ineptum, nisi cum est necessarium.