Ad quem ut veni, complexus me senex collacrimavit aliquantoque post suspexit ad caelum et: grates, inquit, tibi ago, summe sol, vobisque, reliqui caelites, quod, antequam ex hac vita migro, conspicio in meo regno et his tectis p· cornelium scipionem, cuius ego nomine ipso recreor; ita numquam ex animo meo discedit illius optimi atque invictissimi viri memoria.