Formentabelle zu „improbare“
Verb
Imperfekt (Indikativ) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | improbabam | improbabar |
2. Person Singular | improbabas | improbabare, improbabaris |
3. Person Singular | improbabat | improbabatur |
1. Person Plural | improbabamus | improbabamur |
2. Person Plural | improbabatis | improbabamini |
3. Person Plural | improbabant | improbabantur |
Futur I (Indikativ) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | improbabo | improbabor |
2. Person Singular | improbabis | improbabere, improbaberis |
3. Person Singular | improbabit | improbabitur |
1. Person Plural | improbabimus | improbabimur |
2. Person Plural | improbabitis | improbabimini |
3. Person Plural | improbabunt | improbabuntur |
Perfekt (Indikativ) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | improbavi | — |
2. Person Singular | improbasti, improbavisti | — |
3. Person Singular | improbavit | — |
1. Person Plural | improbavimus | — |
2. Person Plural | improbastis, improbavistis | — |
3. Person Plural | improbare, improbavere, improbaverunt | — |
Plusquamperfekt (Indikativ) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | improbaveram | — |
2. Person Singular | improbaveras | — |
3. Person Singular | improbaverat | — |
1. Person Plural | improbaveramus | — |
2. Person Plural | improbaveratis | — |
3. Person Plural | improbaverant | — |
Futur II (Indikativ) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | improbavero | — |
2. Person Singular | improbaris, improbaveris | — |
3. Person Singular | improbarit, improbaverit | — |
1. Person Plural | improbaverimus | — |
2. Person Plural | improbaveritis | — |
3. Person Plural | improbaverint | — |
Präsens (Konjunktiv) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | improbem | improber |
2. Person Singular | improbes | improbere, improberis |
3. Person Singular | improbet | improbetur |
1. Person Plural | improbemus | improbemur |
2. Person Plural | improbetis | improbemini |
3. Person Plural | improbent | improbentur |
Imperfekt (Konjunktiv) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | improbarem | improbarer |
2. Person Singular | improbares | improbarere, improbareris |
3. Person Singular | improbaret | improbaretur |
1. Person Plural | improbaremus | improbaremur |
2. Person Plural | improbaretis | improbaremini |
3. Person Plural | improbarent | improbarentur |
Perfekt (Konjunktiv) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | improbaverim | — |
2. Person Singular | improbaris, improbaveris | — |
3. Person Singular | improbarit, improbaverit | — |
1. Person Plural | improbaverimus | — |
2. Person Plural | improbaveritis | — |
3. Person Plural | improbaverint | — |
Plusquamperfekt (Konjunktiv) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | improbavissem | — |
2. Person Singular | improbavisses | — |
3. Person Singular | improbasset, improbavisset | — |
1. Person Plural | improbavissemus | — |
2. Person Plural | improbavissetis | — |
3. Person Plural | improbavissent | — |
Imperativ I | Aktiv | Passiv |
---|
2. Person Singular | improba, improbabiles, improbabilibus, improbabilis, improbalitas | improbare, fundusimprobare |
3. Person Singular | — | — |
2. Person Plural | improbate | improbamini |
3. Person Plural | — | — |
Imperativ II | Aktiv | Passiv |
---|
2. Person Singular | improbato | improbator |
3. Person Singular | improbato | improbator |
2. Person Plural | improbatote | — |
3. Person Plural | improbanto | improbantor |
PPP | Singular | Plural |
---|
Nominativ | improbata, improbatus, improbatum | improbata, improbatae, improbati |
Genitiv | improbatae, improbati | improbatarum, improbatorum |
Dativ | improbatae, improbato | improbatis |
Akkusativ | improbatam, improbatum | improbata, improbatas, improbatos |
Ablativ | improbata, improbato | improbatis |
Vokativ | improbata, improbate, improbatum | improbata, improbatae, improbati |
PFA | Singular | Plural |
---|
Nominativ | improbatura, improbaturum, improbaturus | improbatura, improbaturae, improbaturi |
Genitiv | improbaturae, improbaturi | improbaturarum, improbaturorum |
Dativ | improbaturae, improbaturo | improbaturis |
Akkusativ | improbaturam, improbaturum | improbatura, improbaturas, improbaturos |
Ablativ | improbatura, improbaturo | improbaturis |
Vokativ | improbatura, improbature, improbaturum | improbatura, improbaturae, improbaturi |
Gerundivum | Singular | Plural |
---|
Nominativ | improbanda, improbandum, improbandus | improbanda, improbandae, improbandi |
Genitiv | improbandae, improbandi | improbandarum, improbandorum |
Dativ | improbandae, improbando | improbandis |
Akkusativ | improbandam, improbandum | improbanda, improbandas, improbandos |
Ablativ | improbanda, improbando | improbandis |
Vokativ | improbanda, improbande, improbandum | improbanda, improbandae, improbandi |
Substantiv
154 (243) Formen für „improbare“