Formentabelle zu „displicere“
Verb
Präsens (Indikativ) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | displiceo | displiceor |
2. Person Singular | displices | displicere, displiceris |
3. Person Singular | displicet | displicetur |
1. Person Plural | displicemus | displicemur |
2. Person Plural | displicetis | displicemini |
3. Person Plural | displicent | displicentur |
Imperfekt (Indikativ) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | displicebam | displicebar |
2. Person Singular | displicebas | displicebare, displicebaris |
3. Person Singular | displicebat | displicebatur |
1. Person Plural | displicebamus | displicebamur |
2. Person Plural | displicebatis | displicebamini |
3. Person Plural | displicebant | displicebantur |
Futur I (Indikativ) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | displicebo | displicebor |
2. Person Singular | displicebis | displicebere, displiceberis |
3. Person Singular | displicebit | displicebitur |
1. Person Plural | displicebimus | displicebimur |
2. Person Plural | displicebitis | displicebimini |
3. Person Plural | displicebunt | displicebuntur |
Perfekt (Indikativ) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | displicui | — |
2. Person Singular | displicuisti | — |
3. Person Singular | displicuit | — |
1. Person Plural | displicuimus | — |
2. Person Plural | displicuistis | — |
3. Person Plural | displicuere, displicuerunt | — |
Plusquamperfekt (Indikativ) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | displicueram | — |
2. Person Singular | displicueras | — |
3. Person Singular | displicuerat | — |
1. Person Plural | displicueramus | — |
2. Person Plural | displicueratis | — |
3. Person Plural | displicuerant | — |
Futur II (Indikativ) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | displicuero | — |
2. Person Singular | displicueris | — |
3. Person Singular | displicuerit | — |
1. Person Plural | displicuerimus | — |
2. Person Plural | displicueritis | — |
3. Person Plural | displicuerint | — |
Präsens (Konjunktiv) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | displiceam | displicear |
2. Person Singular | displiceas | displiceare, displicearis |
3. Person Singular | displiceat | displiceatur |
1. Person Plural | displiceamus | displiceamur |
2. Person Plural | displiceatis | displiceamini |
3. Person Plural | displiceant | displiceantur |
Imperfekt (Konjunktiv) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | displicerem | displicerer |
2. Person Singular | displiceres | displicerere, displicereris |
3. Person Singular | displiceret | displiceretur |
1. Person Plural | displiceremus | displiceremur |
2. Person Plural | displiceretis | displiceremini |
3. Person Plural | displicerent | displicerentur |
Perfekt (Konjunktiv) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | displicuerim | — |
2. Person Singular | displicueris | — |
3. Person Singular | displicuerit | — |
1. Person Plural | displicuerimus | — |
2. Person Plural | displicueritis | — |
3. Person Plural | displicuerint | — |
Plusquamperfekt (Konjunktiv) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | displicuissem | — |
2. Person Singular | displicuisses | — |
3. Person Singular | displicuisset | — |
1. Person Plural | displicuissemus | — |
2. Person Plural | displicuissetis | — |
3. Person Plural | displicuissent | — |
Imperativ I | Aktiv | Passiv |
---|
2. Person Singular | displice | displicere |
3. Person Singular | — | — |
2. Person Plural | displicete | displicemini |
3. Person Plural | — | — |
Imperativ II | Aktiv | Passiv |
---|
2. Person Singular | displiceto | displicetor |
3. Person Singular | displiceto | displicetor |
2. Person Plural | displicetote | — |
3. Person Plural | displicento | displicentor |
PPP | Singular | Plural |
---|
Nominativ | displicita, displicitum, displicitus | displicita, displicitae, displiciti |
Genitiv | displicitae, displiciti | displicitarum, displicitorum |
Dativ | displicitae, displicito | displicitis |
Akkusativ | displicitam, displicitum | displicita, displicitas, displicitos |
Ablativ | displicita, displicito | displicitis |
Vokativ | displicita, displicite, displicitum | displicita, displicitae, displiciti |
PPA | Singular | Plural |
---|
Nominativ | displicens | displicentes, displicentia |
Genitiv | displicentis | displicentium, displicentum |
Dativ | displicenti | displicentibus |
Akkusativ | displicens, displicentem | displicentes, displicentia |
Ablativ | displicente, displicenti | displicentibus |
Vokativ | displicens | displicentes, displicentia |
PFA | Singular | Plural |
---|
Nominativ | displicitura, displiciturum, displiciturus | displicitura, displiciturae, displicituri |
Genitiv | displiciturae, displicituri | displiciturarum, displiciturorum |
Dativ | displiciturae, displicituro | displicituris |
Akkusativ | displicituram, displiciturum | displicitura, displicituras, displicituros |
Ablativ | displicitura, displicituro | displicituris |
Vokativ | displicitura, displiciture, displiciturum | displicitura, displiciturae, displicituri |
Gerundivum | Singular | Plural |
---|
Nominativ | displicenda, displicendum, displicendus | displicenda, displicendae, displicendi |
Genitiv | displicendae, displicendi | displicendarum, displicendorum |
Dativ | displicendae, displicendo | displicendis |
Akkusativ | displicendam, displicendum | displicenda, displicendas, displicendos |
Ablativ | displicenda, displicendo | displicendis |
Vokativ | displicenda, displicende, displicendum | displicenda, displicendae, displicendi |
152 (225) Formen für „displicere“