Formentabelle zu „disceptare“
Verb
Präsens (Indikativ) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | discepto | disceptor |
2. Person Singular | disceptas | disceptare, disceptaris |
3. Person Singular | disceptat | disceptatur |
1. Person Plural | disceptamus | disceptamur |
2. Person Plural | disceptatis | disceptamini |
3. Person Plural | disceptant | disceptantur |
Imperfekt (Indikativ) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | disceptabam | disceptabar |
2. Person Singular | disceptabas | disceptabare, disceptabaris |
3. Person Singular | disceptabat | disceptabatur |
1. Person Plural | disceptabamus | disceptabamur |
2. Person Plural | disceptabatis | disceptabamini |
3. Person Plural | disceptabant | disceptabantur |
Futur I (Indikativ) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | disceptabo | disceptabor |
2. Person Singular | disceptabis | disceptabere, disceptaberis |
3. Person Singular | disceptabit | disceptabitur |
1. Person Plural | disceptabimus | disceptabimur |
2. Person Plural | disceptabitis | disceptabimini |
3. Person Plural | disceptabunt | disceptabuntur |
Perfekt (Indikativ) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | disceptavi | — |
2. Person Singular | disceptavisti | — |
3. Person Singular | disceptavit | — |
1. Person Plural | disceptavimus | — |
2. Person Plural | disceptavistis | — |
3. Person Plural | disceptare, disceptavere, disceptaverunt | — |
Plusquamperfekt (Indikativ) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | disceptaveram | — |
2. Person Singular | disceptaveras | — |
3. Person Singular | disceptaverat | — |
1. Person Plural | disceptaveramus | — |
2. Person Plural | disceptaveratis | — |
3. Person Plural | disceptaverant | — |
Futur II (Indikativ) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | disceptavero | — |
2. Person Singular | disceptaris, disceptaveris | — |
3. Person Singular | disceptaverit | — |
1. Person Plural | disceptaverimus | — |
2. Person Plural | disceptaveritis | — |
3. Person Plural | disceptaverint | — |
Präsens (Konjunktiv) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | disceptem | discepter |
2. Person Singular | disceptes | disceptere, discepteris |
3. Person Singular | disceptet | disceptetur |
1. Person Plural | disceptemus | disceptemur |
2. Person Plural | disceptetis | disceptemini |
3. Person Plural | disceptent | disceptentur |
Imperfekt (Konjunktiv) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | disceptarem | disceptarer |
2. Person Singular | disceptares | disceptarere, disceptareris |
3. Person Singular | disceptaret | disceptaretur |
1. Person Plural | disceptaremus | disceptaremur |
2. Person Plural | disceptaretis | disceptaremini |
3. Person Plural | disceptarent | disceptarentur |
Perfekt (Konjunktiv) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | disceptaverim | — |
2. Person Singular | disceptaris, disceptaveris | — |
3. Person Singular | disceptaverit | — |
1. Person Plural | disceptaverimus | — |
2. Person Plural | disceptaveritis | — |
3. Person Plural | disceptaverint | — |
Plusquamperfekt (Konjunktiv) | Aktiv | Passiv |
---|
1. Person Singular | disceptavissem | — |
2. Person Singular | disceptavisses | — |
3. Person Singular | disceptavisset | — |
1. Person Plural | disceptavissemus | — |
2. Person Plural | disceptavissetis | — |
3. Person Plural | disceptavissent | — |
Imperativ I | Aktiv | Passiv |
---|
2. Person Singular | discepta | disceptare |
3. Person Singular | — | — |
2. Person Plural | disceptate | disceptamini |
3. Person Plural | — | — |
PPP | Singular | Plural |
---|
Nominativ | disceptatum, disceptata, disceptatus | disceptata, disceptatae, disceptati |
Genitiv | disceptatae, disceptati | disceptatorum, disceptatarum |
Dativ | disceptato, disceptatae, disceptatoreis | disceptatis |
Akkusativ | disceptatam, disceptatum | disceptata, disceptatas, disceptatos |
Ablativ | disceptato, disceptata, disceptatoreis | disceptatis |
Vokativ | disceptatum, disceptata, disceptate | disceptata, disceptatae, disceptati |
PFA | Singular | Plural |
---|
Nominativ | disceptaturus, disceptatura, disceptaturum | disceptatura, disceptaturae, disceptaturi |
Genitiv | disceptaturae, disceptaturi | disceptaturarum, disceptaturorum |
Dativ | disceptaturae, disceptaturo | disceptaturis |
Akkusativ | disceptaturam, disceptaturum | disceptaturas, disceptatura, disceptaturos |
Ablativ | disceptatura, disceptaturo | disceptaturis |
Vokativ | disceptatura, disceptature, disceptaturum | disceptatura, disceptaturae, disceptaturi |
Gerundivum | Singular | Plural |
---|
Nominativ | disceptandum, disceptanda, disceptandus | disceptandi, disceptanda, disceptandae |
Genitiv | disceptandi, disceptandae | disceptandarum, disceptandorum |
Dativ | disceptando, disceptandae | disceptandis |
Akkusativ | disceptandum, disceptandam | disceptandas, disceptanda, disceptandos |
Ablativ | disceptando, disceptanda | disceptandis |
Vokativ | disceptandum, disceptanda, disceptande | disceptandi, disceptanda, disceptandae |
Substantiv
154 (241) Formen für „disceptare“